Τα ίδια τα χρήματα είναι ένα λιγοστό αγαθό. Πολλά αντικείμενα έχουν χρησιμοποιηθεί ως χρήματα, από τα φυσικά λιγοστά πολύτιμα μέταλλα έως κοχύλια και από τσιγάρα έως τα εξ ολοκλήρου τεχνητά χρήματα όπως τα χαρτονομίσματα.
Ο Δίας, μια φορά κι έναν καιρό, τιμώρησε την Ήρα και την έδεσε την με μια χρυσή αλυσίδα μεταξύ ουρανού και γης. Η Ήρα, με τη βοήθεια του Ηφαίστου, έσπασε τη χρυσή αλυσίδα και απελευθερώθηκε. Λέγεται ότι όλος ο χρυσός που βρίσκεται στη γη (που αποτελεί έναν περίπου ενιαίο κύβο 20 μ³) προέρχεται από τα κομμάτια αυτής της χρυσής αλυσίδας, που έπεσαν από τον ουρανό. Ίσως λόγω σε αυτόν τον μύθο, ο χρυσός χρησιμοποιήθηκε στην αρχαία Ελλάδα μόνο στους ναούς, τάφους και κοσμήματα και δεν υπάρχει οποιοδήποτε αρχαίο ελληνικό χρυσό νόμισμα, μέχρι περίπου το 390 π.Χ., όταν ο Έλληνας βασιλιάς Φίλιππος ο 2ος της Μακεδονίας εξέδωσε τα πρώτα χρυσά νομίσματα. Τα πρώτα χρυσά νομίσματα στην ιστορία εκδόθηκαν από το Λύδιο βασιλιά Κροίσο, περίπου το 560 π.Χ.
Τα πρώτα ελληνικά νομίσματα κατασκευάστηκαν αρχικά από χαλκό, κατόπιν από σίδηρο και αυτό επειδή ο χαλκός και ο σίδηρος ήταν ισχυρά υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή όπλων. Βασιλιάς Φείδων του Άργους, το 700 π.Χ. περίπου, άλλαξε τα νομίσματα από το σίδηρο σε ένα μάλλον άχρηστο και διακοσμητικό μέταλλο, το ασήμι, και, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, αφιέρωσε μερικά από τα νομίσματα σιδήρου που έμειναν (που ήταν στην πραγματικότητα ράβδοι σιδήρου) στο ναό της Ήρας. Ο βασιλιάς Φείδων έπλασε τα ασημένια νομίσματα στην Αίγινα, στο ναό της θεάς της φρόνησης και του πολέμου Αθηνάς Αφαίας, και χάραξε τα νομίσματα με μια Χελώνα, η οποία χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα ως σύμβολο της κεφαλαιοκρατίας.
Τα νομίσματα Χελώνες ήταν το πρώτο μέσο ανταλλαγής που δεν υποστηρίχτηκε από ένα πραγματικό αγαθό αξίας. Έγιναν αποδεκτά ευρέως και χρησιμοποιήθηκαν ως διεθνές μέσο ανταλλαγής μέχρι τις ημέρες του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν η Αθηναϊκή δραχμή τα αντικατέστησε. Σύμφωνα με άλλους μύθους, οι εφευρέτες των χρημάτων ήταν η Δημοδίκη (ή Ερμοδίκη) από την Κύμη (σύζυγος του Μίδα), ο Λύκος (γιος του Πανδίου του 2ου και πρόγονος των Λυκίων) και ο Εριχθόνιος, από τη Λυδία ή τη Νάξο. Η λέξη νόμισμα προέρχεται από τη λέξη νομίζω (σκέφτομαι, υποθέτω). Έτσι το νόμισμα δίνει το ακριβείς νόημα και τον καθορισμό του χρήματος. Είναι κάτι που σκεφτόμαστε ότι έχει αξία ή κάτι που κάποιος μας έπεισε ότι έχει, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει.
Επίσης, σε περίπτωση που δεν είμαστε πεπεισμένοι ότι το χρήμα έχει αξία και δεν αναγνωρίζουμε την αρχή κατασκευαστών χρήματος, είναι επίσης κάτι που επιβάλλεται από το νόμο να το χρησιμοποιήσουμε ως μοναδικό μέσο ανταλλαγής στο εμπόριο. Σε περίπτωση που ένα άτομο ή μια κοινότητα αρνείται να δεχτεί τα χρήματα ως μοναδικό μέσο ανταλλαγής, κατόπιν η ισχυρή αρχή κατασκευαστών χρημάτων, μέσω χρήσης βίας και φορολογικής διαδικασίας, κλέβει τα πραγματικά αγαθά αξίας (σπίτι, τρόφιμα, μεταφορά, ενέργεια) που ανήκουν στο άτομο ή την κοινότητα. Γι’ αυτό πολλές άτομα ή κοινότητες κρύβουν τα αγαθά τους από τις αρχές κατασκευής χρημάτων. Το έγκλημα της απόκρυψης αγαθών από μια τέτοια αρχή καλείται φορολογική διαφυγή.
Κατά τις συναλλαγές τους στην αρχαιότητα οι άνθρωποι είχαν καθιερώσει το ανταλλακτικό σύστημα βάσει του οποίου ο παραγωγός ενός προϊόντος αντάλλαζε τα επιπλέον προϊόντα με προϊόντα άλλου παραγωγού και άλλης κατηγορίας. Αργότερα με πρώτους του Έλληνες ή τους Λυδίους του Κροίσου κατά τον Ηρόδοτο εφευρέθηκε το Νόμισμα ως μορφή χρήματος, για την διευκόλυνση των συναλλαγών. Η χρηματική αξία των νομισμάτων προέκυπτε και συνεχίζει να προκύπτει από την αξία του μετάλλου από το οποίο είναι κατασκευασμένο. Έτσι μία χρυσή λίρα έχει σαφώς πολύ μεγαλύτερη αξία από ένα χάλκινο νόμισμα. Η αξία κάθε μετάλλου προκύπτει καθαρά από την διαθεσιμότητα του (έτσι αν ο χρυσός βρισκόταν σε τεράστιες ποσότητες και παντού στον πλανήτη μας, θα είχε πιθανότατα μηδενική ή έστω πολύ μικρή αξία).
Αργότερα κατά τον μεσαίωνα εφευρέθηκε το Χαρτονόμισμα ή αλλιώς τραπεζογραμμάτιο το οποίο αποτελεί χρεόγραφο που ενσωματώνει απαίτηση του κομιστή έναντι του εκδότη του χαρτονομίσματος.